Heerhugowaard

HEERHUGOWAARD

De bus

SOCIAAL

VROUWEN

PLOEGENDIENST

ALGEMEEN

Met zuks moet je bai een Westfries niet ankomme.

Tois Skuitemaker was een tuke bouwer. Hai was altoid vroeg op gat en deur hard te werken had hai een mooi spul opbouwd.
Hai had nooit bedenke kend dat ie met ze bedroif op z’n voiftigste al stoppe zou. Dat kwam, z’n joôs, die ’m bloid altoid holpen hadde, hadde d’r gien zinnighoid an om met vaders bouweraai vedder te gaan.
Dat was ien. Maar tweid, d’r zat een verkaveling an te kommen.
Deervedaan most Tois an de kat of an de keis. Met snaaiings in ze hart het ie ze land verkocht an de verkavelingscommissie. Wel is ie op ze spul zitte bleven.
Dut beurde in de toid dat ’r busse vol Westfrieze te werk ginge nei de havens, de Hougovens. Bruynzeel of Verkade.
Dat Tois ze gereiskip en mesienes verboelest ware, het hai de Hoogovens beld omdat ie deerheen te werk wou.
‘Goedemiddag, met de hoogovens spreekt u, waarmee kan ik u van dienst zijn?’
‘Ik wul bai jolle te werk komme,’ zee Tois.
‘Mag ik uw naam alstublieft?’ vroeg ’t moidje an de are kant.
‘Ik ben Tois Skuitemaker uit Avenhorre.’
‘U woont in Avenhorn? Dan bent u een Westfries?
‘Ja,’ zee Tois, ‘van moin geboorte of.’
‘Meneer Schuitemaker, maandagmorgen, om half zeven, kunt u bij de Jaagweg in onze bus stappen.’
Zô is Tois annomen. Hai most die maandeg nag wel bai hullie ketoor langs komme, omdat ze nag ’t ien en aar van ’m wete wulde.
Dat ze deer genog van ’m wiste, kreeg hai werkskoene, een voilighoidshelm en een plattegrond mee. Op die plattegrond was een kruisie zet op de plaas weer of Tois z’n oigen melde most.
‘Wai hewwe een mooi sjouwtje voor jou om mee te beginnen,’ zee de man die Tois nei een loôs brocht weer een stuit bekistingshout lag.
‘Dut hout moet skòmaakt worre,’ zee die kerel, ‘de spoikers moete d’r uit en de betonreste moete d’r ofskraapt worre.’
Tois met een klauwhamer en ien of aar skraapgeval an de veert.
Wat ie skòmaakt had lag hai gnappies op een stapel en lengte bai lengte.
An ’t end van de middeg kwam die man van soches met nag een stuk of wat kirrels de loôs in. Droigend liepe ze op Tois of.
‘Wie het jou zoid dat jij de boel ok sortere moste?’
‘Gienientje,’ zee Tois, ‘dat gaat met dezelfde veert.’
‘Sortere dat doene wai hier later. Voor je asens nei naar huis gane gooi jij eerst die stapels weer deur mekaar. En nag wat: wat jij vedaag dein hewwe, dat is werk voor drie dage! Hei jij dat goed begrepen!’
Nei deuze woorde ginge de manne weer vort. Beloord stond Tois ze nei te koiken en mompelde:
‘Dut allegaar weer deur mekaar gooie? Jolle kenne van moin je broek strooie!’
De are dag kwamme dezelfde manne teugen skofttoid weer de loôs in.
Ze ware nuwskierig hoe Tois ’t ofstoken had nei dat rappelement.
Maar hullie nuwe collega was nerges te koik.
‘Hai is zeker skuil kropen,’ zee d’r ien.
‘Docht ’t niet,’ zee een aar, ‘deer legge z’n helm en skoene.’
Die man liep op Tois z’n spulle of en zag dat ’r een briefie in die helm lag. Hai las voor wat deer opskreven was: Veul skik vedder met dut skômaak-sjouwtje en vergeet niet, vóór jolle sortere gane, moin stapels eerst nag effies deur mekaar te gooien. De groete, Tois Skuitemaker.

Ad van Schagen

De Goorn

Maart 2017