Monoloog Lidwien
Naar aanleiding van verhalen en ervaringen van enkele zusters van een kloostergemeenschap schreef Marie Kiebert de monoloog “Lidwien”. Zij werkte daarbij intensief samen met de betrokken zusters.
Lidwien (78) heeft jaren zelfstandig gewoond maar haar gezondheid laat het afweten. Natuurlijk kan ze hulp van buitenaf organiseren maar waarom zou ze niet terug gaan naar veel van haar medezusters die inmiddels in Verpleeghuis Beekzicht wonen?
Maar zou ze dat nog kunnen, terug in de kloostergemeenschap? Zal het haar niet vreselijk benauwen? Zal ze haar eigen huis met het mooie grote balkon niet vreselijk missen?
En hoe moet dat toch, ouder worden, afhankelijk worden, leren loslaten?
Eigenwijs als ze is, wil ze haar verhuizing naar Beekzicht zoveel mogelijk in eigen hand houden, in elk geval zal ze zélf haar verhuisbus rijden. Vlak voor de afslag naar het verpleeghuis geeft ze plotseling vol gas en rijdt door, alsmaar door. Alsof de duivel haar op de hielen zit, haar voeten vastgeplakt aan het pedaal.
Nee… nee, ze gaat niet.. ze kan het niet… maar waar moet ze dàn heen?